Sinds januari 2020 ben ik secretaris/penningmeester van de Stichting Jacobus Lautenbach 1537/’38 tot 1611, die zich bezig houdt met onderzoek naar de genealogie van Jacobus Lautenbach, stamvader van iedereen in Nederland met de naam Lautenbach of Lautenbag. Twee keer per jaar geeft deze stichting het Familieblad uit. Daarin is doorgaans minstens één bijdrage van mij te vinden.

De serie Stamboomonderzoek - vroeger en nu wordt gepubliceerd in het Familieblad, op de website van de stichting en is ook op mijn site te vinden.

Toen ik met ingang van 1 januari 2020 penningmeester/secretaris/archivaris werd van de Stichting Jacobus Lautenbach 1537/'38 tot 1611, kreeg ik het archief van mijn voorganger Johan Lautenbach. Een paar dozen met ordners: de financiële administratie en notulen vanaf het begin. En een kleinere doos met een wel heel bijzondere inhoud.

Het is zomer 2009, een poosje geleden al weer. Jenni en ik waren op vakantie in Normandië. Wat een prachtig gebied is dat! Er is veel cultureel erfgoed te vinden met als hoogtepunt het tapijt van Bayeux. Dat is een borduurwerk van een halve meter hoog en 70 meter lang, waarop de geschiedenis van de slag bij Hastings in 1066 is weergegeven. U kent het jaartal misschien nog wel van school, Willem de Veroveraar viel toen Engeland binnen.
Nadat Jenni en ik dit prachtige “stripverhaal” bekeken hadden, liepen we de kathedraal van Bayeux binnen. We waren daar niet de enige toeristen.
“Ik zie een bekend gezicht,” zei ik tegen Jenni, terwijl ik naar de schilderijen en beelden aan de muur keek.

Mijn familienaam is Lautenbach. Zoals voor de meeste mensen geldt: dat is de familienaam van mijn vader, Anton en zijn vader, Pieter. De kwartierstaat van mijn grootvader Pieter Lautenbach, geboren in 1876 te Opende en overleden in 1933 te Groningen, is hier te vinden.

Deze foto stond jaren in een dubbel lijstje bij mijn ouders op de kast en nu op mijn werkkamer. Volgens de verhalen is de foto gemaakt naar een tekening, die verloren is gegaan. De andere foto uit het lijstje is te vinden bij Jantje Visser.

Ik ben stadjer. Ik woon er al heel lang niet meer, maar ik blijf stadjer: geboren en getogen in de stad Groningen. Ik houd van stadse voorzieningen op fietsafstand. Van wegen met een stoep ernaast en om de tien meter een zijweg. Waar je ’s avonds een blokje om kunt lopen in het licht van de lantaarnpalen. Maar ik weet van jongs af aan dat melk van de koe komt. Ik weet hoe groot een koe is, ik weet hoe varkens ruiken. Hoe hoog de maïs is in augustus. Hoe verse aalbessen smaken. Hoe je ze met een vork van het steeltje ritst. Als kinderen logeerden we vaak op de boerderij. Meestal in de zomer. Want mijn ouders hadden vrienden met een boerderij en met kinderen van onze leeftijd.

Mijn vader kende de oude boer uit de oorlog. Hij had er een nacht geslapen toen hij weggelopen was uit Elten, uit de arbeidsdienst. Veel meer wist ik niet. Als kind was het genoeg.

Mijn vader heeft vanaf 1944 genealogisch onderzoek gedaan. Later hebben ook anderen zich met de Lautenbach stamboom bezig gehouden. In de loop der jaren zijn diverse contacten ontstaan, onder meer met Henk Lautenbach uit Hengelo en later met Jacob Lautenbach toen die in Groningen studeerde. In 1989 is door hen en nog enkelen de Stichting Jacobus Lautenbach 1537/'38 tot 1611 opgericht.