Ineke Lautenbach

Altijd alleen en altijd anders,
altijd apart en nooit gewoon.

Dan wordt het anders:
blijk ik gewoon
een klein beetje anders
dan and’ren te zijn.

Dan word ik ziek:
blijkt er opeens
een heleboel aandacht
van and’ren te zijn.

Niet meer alleen en niet meer anders,
niet meer apart maar heel gewoon.